De artiest staat in alle gevallen op nummer 1

Tijdens haar studie Media & Entertainment Management werd José Woldring door een boekingskantoor voor dj’s gevraagd om te helpen met de pr rond de artiesten. Dat deed ze twee dagen in de week naast haar studie en gaandeweg vroegen steeds meer mensen of ze dat ook voor hen kon doen.

Na overleg met de opleiding kon ze duaal gaan studeren, waarbij ze nog maar een dag per week naar school hoefde. De rest van de week stond in het teken van haar eigen bedrijf dat ze inmiddels had opgericht: The Media Nanny. Nadat de aanvragen van klanten bleven binnenstromen, besloot José drie jaar geleden haar eerste personeels­lid aan te nemen.

Reden?

‘Omdat ik het te druk kreeg, ik kon het niet meer in mijn eentje. In een start-up moet je veel uren stoppen en het begeleiden van artiesten kost ook gewoon heel veel tijd. Je bent veel onderweg met de artiesten, die ook nog eens vaak in het weekend werken. De kracht van ons bedrijf is onze betrokkenheid, de artiest staat altijd op nummer 1. Ik werk bijvoorbeeld een-op-een met dj Martin Garrix en ga vaak met hem mee op tour. Ook met alle andere artiesten bemoei ik me veel, maar ik kan niet op tien plekken tegelijk zijn en iedereen verdient evenveel aandacht.’

Hoe gevonden?

‘Ik kende mijn eerste werknemer al via vrienden, zij was op zoek naar een nieuwe baan. Iemand zei: jullie passen waarschijnlijk goed bij elkaar. Dat was ook zo. Toen ik haar eenmaal had aangenomen, werd direct heel duidelijk dat dit dé manier was om te groeien. Wij zijn een servicebedrijf en dat werkt volgens hetzelfde principe als een aannemersbedrijf: je kunt niet zelf tien huizen op een dag bouwen. Dan heb je mensen nodig die dat samen met je doen of voor je doen. Inmiddels zitten we met twaalf man op kantoor.’

Lang getwijfeld?

‘Ik vond het een moeilijke stap, het was toch een flinke investering. Wij werken op basis van een uurtarief, dus het aantal uur dat ik kan werken, is wat er aan omzet binnenkomt. Als je dan iemand aanneemt, moet je er wel voor zorgen dat het aantal gewerkte uren ook verdubbelt. Daar heb ik lang over getwijfeld. Een vriend van me investeert in start-ups en heeft in ruil voor een klein aandeel in het bedrijf een financiële bijdrage gedaan. Daardoor werd de stap kleiner. Uiteindelijk heb ik haar via een payrollbedrijf als freelancer aangenomen. Dat was voor mij wat laagdrempeliger.’

Werkt ze nog steeds bij je?

‘Nee, ze heeft hier zo’n anderhalf jaar gewerkt, daarna is ze voor zichzelf begonnen. Inmiddels waren er ook al meer mensen bijgekomen. Al was het selecteren van werknemers in het begin nog best lastig, omdat ik als enige in Nederland de pr voor dj’s verzorgde. Ik kon niemand vinden die daar ervaring in had. Dus ik moest selecteren op basis van hun instelling en ze het werk zelf leren. En hopen dat ze het goed zouden oppakken.

Dat is altijd redelijk goed gegaan. Ik selecteer heel erg op gevoel. Ik vind het belangrijk dat ik zowel op professioneel als persoonlijk gebied een goede klik heb. Dat ik met iemand na werktijd ook gezellig uit eten kan gaan. Dat zie je nu goed terug in het team, we werken met elkaar, maar zijn ook goede vrienden.’

Eerste salaris van de werknemer?

‘In eerste instantie regelden we de verloning via een payrollbureau. Je betaalt dan wel administratiekosten, maar dat was voor mij voordeliger dan iemand aannemen en de volledige loonadministratie te doen. Dit was voor mij ideaal, aangezien ik geen financiële achtergrond heb en niet goed ben met administratie. Toen we bleven groeien, heb ik iemand aangenomen die de loonadministratie doet, samen met de accountant.

Er is een leuk Joods gezegde: ik wens je veel personeel. Het heeft een dubbele betekenis en dat klopt ook. Ik kan en wil niet zonder ze, maar het geeft ook weleens kopzorgen. Het is gewoon een grote verantwoordelijkheid. Ik moet twaalf mensen voorzien in hun levensonderhoud. Dat wil ik zo goed mogelijk doen én ik wil dat ze het zo leuk mogelijk hebben.’

Wat is je grootste blunder op P&O-gebied?

‘Die is er eigenlijk niet, ik heb ook nog nooit iemand ontslagen. Ik heb wel een keer iemand aangenomen die al jarenlange pr-ervaring had. Dan merk je dat diegene het al ergens anders heeft geleerd en dat het lastig is om iemand om te scholen naar onze werkwijze. Dat is moeilijker dan als je het nog nooit hebt gedaan. Het is dan ook geen toeval dat de meeste werknemers hier best jong zijn. Veel stagiaires die het goed doen, blijven ook hangen. Als iemand hier een halfjaar is geweest, kent diegene het bedrijf en kun je ze mooi laten doorgroeien.’

Nog een tip voor collega’s?

‘Het aannemen van personeel verschilt nogal per bedrijf. Sommige werkgevers zijn op zoek naar iemand die veel skills heeft, maar ik kijk juist naar iemands persoonlijkheid. Als pr-manager vertegenwoordig je de artiesten en werk je in de entertainmentindustrie. Voor ons is het belangrijk dat iemand niet verlegen is, niet opkijkt tegen bekende artiesten en het liefst ook iets van de wereld heeft gezien.

Bij een start-up is het verder belangrijk dat je iemand aanneemt die goed begrijpt waar hij instapt. Dat hij bijvoorbeeld niet direct allerlei secundaire arbeidsvoorwaarden verwacht. Iemand moet het echt leuk vinden om met jou dat bedrijf te gaan opbouwen. Om er samen iets moois van te maken.’